Het is vakantietijd, opruimtijd, uitrusttijd. De tijd van lekkere, lange dagen en ongestoord door kunnen prutsen. Geen vergaderingen, beoordelingen, les klaar hebben voor maandag. Even tijd en ruimte om een boek te lezen, over Ukraine, over grondwater, over auteursrecht. Ik hoef niet gelijk wat mee, maar wil er wel het fijne van weten, of er gewoon wat meer van weten. Er is genoeg om meer over te willen weten; de kunstenaars situatie na Corona, Fair Pay, werkomstandigheden, meer weten over intellectueel eigendom. Of over de landbouw: water vasthouden op de hoge zandgronden, stikstof, energie. Meer dan genoeg voor een jaar studie en projecten.
Maar nu is het zomer, en de druk is er even af. Komende oktober een expositie over de vormen van de rivier in de openbare bibliotheek en het komende semester meer doen met visualisaties samen met de Saxion studenten. Voorbeelden van grondwater en visualisatie genoeg, eens zien wat er mee kan. Laat de goeie ideeën opborrelen, neem daar de tijd voor. Verder zorgen dat er tijd voor niks is, voor niksen. Misschien is dat wel het moeilijkste voor mij: niks doen.
Opmerkelijk hoe snel zo’n tijdje aan niks denken opgevuld wordt met allerlei ideeën, voor ik het weet buitelt het alweer over elkaar. Dat is niet niks, maar de gewone drukte. Niks doen is nog best wel hard werken, een alertheid om die rust en ruimte te bewaren. Het is zo ingevuld met klusjes: zeilen en uitwaaien kan zomaar veranderen in een nieuwe roerkoker maken met alle afspraken van dien. Een keramiek oven controller maken. Gaat ook tijd in zitten.
De kunst is toch om dat allemaal een beetje op een afstand te houden, en te mijmeren over deze dingen die kennelijk vooral bezig zijn met mijn gedachten veel te druk te houden. Daarbij en passant ook die dingen bijhouden of misschien wel herontdekken die ik echt belangrijk vind. Niet met een agenda of een project leven betekent niet gelijk geen prioriteiten hebben.
