Gevraagd door Etta Maduro of ik een beeld wilde maken voor het Schrikkelfestival. Het moest iets met schrikkeldag te maken hebben.
Dus afgelopen week aan het stoeien met getallen, kalenders, hoe kalenders worden gemaakt en waarvoor. En passant ook bezig met het begrip onzekerheid, in de vorm van een knikkerbord = Galton Board. Maar het moet wel een beeld worden, geen filosofie- of wiskundeboek. Aan de slag dus, met hout, de laser en de frees. in de hoek van het atelier wacht een stapel mahonie op gebruik.
Toeval = Galton board. Een knikkerbord.
Kalender = maan & zon-bepaald. Dus iets met 28 dagen, 7 dagen, 1 en 365.
Rekenkunde heeft sterke roots in het midden oosten, met de daaruit voortvloeiende geometrie. Dus strak geometrische patronen als beeld?
Uit de eisen van het Galton board rolde naar voren: doorgang kogeltjes nauw, links-rechts symmetrisch, kogels vallen recht naar beneden
Een piramide met aan de 4 zijdes een galtonboard en een knikker die daar overheen zou rollen, was te ambitieus, het moest binnen een week klaar zijn. De kubus met zwaluwstaarten had zijn waarde al bewezen en was geschikt.
Projecteer een galton bord er op. Dat werd een schaalmodelletje wat in de laser kon, om de verhouding donkere lijnen en lichte vlakken te testen.
Sterke associaties met Arabische vormen. De baanvormen iets minder cirkelvormig te maken, iets meer ellips. Nog meer associaties, nu met de moskee in Bamako of Indiase tempels in Khajuraho. India. Gelijk verder dus met de frees. Kijken waar ik op uit kom.
Mooi zo’n plaat hout met ingefreesde lijnen. Moet ik nog wel verder gaan? Ik kan dit ook als eindwerk zien. Misschien, maar ga eens verder, gebruik de week die je jezelf had gegeven. Kijk maar wat het oplevert. Mooi of niet mooi. ik weet het nog niet, het is vooral … anders.
Het beeld was nu te “vol”. Dus er moest wat af. In dit geval: vlakschuren. Exit mooie ruwheid.
Een ander soort onzekerheid dan hoe een knikker zijn weg zoekt over het Galtonboard. Eerder: twijfels. De tijd gaat snel, schrikkeldag nadert. Verder werken, niet teveel er bij stilstaan. En misschien pakt het goed uit. Ondertussen hierover dromen. Schrijven. Schetsen. Rekenschema’s. Maar vooral: vijlen, schuren, lakken. Goed blijven kijken naar de details, naar het geheel.
Het beeld is formeel geworden, een hoop van de levendigheid wat ik als goed werk zie is weg, ik heb misschien teveel weggehaald. Het kan ook zijn dat ik er aan moet wennen, deze vormentaal. Ik ga het verder uitzoeken. Andere vormen op de kubus, een wel werkend galtonboard op de pyramide. Hout was een mooie keuze. Maar lakken?
Geen tijd genomen voor reflectie, afstand, spelen met het beeld? In dat geval zou meer tijd, zeg twee, drie maanden beter zijn om zoiets op te pakken. Niet geheel onverwacht is dat ook de tijd die ik gewoonlijk aan decors bouwde en die maakten ook een hele ontwikkeling door.
Het is klaar en is getoond. Op 29 februari, schrikkeldag, was de opening, bij Paul vd Jeugd in Enschede. En gelijk ook de laatste dag, het was maar een enkele dag. Muziek erbij van Ton Ouwehand en Co en Trio054. Leuke middag geworden, veel verteld over het maken. Het beeld zelf had de hoofdrol niet. Met alle props erbij, samen met het beeld werd het eerder een vertelling, verhaal dan expositie.
Meer info: schrikkelfestival