En nu? De eerste zenuwachtige haast om iets te doen is nu misschien wel voorbij. Ik heb al van alles geprobeerd: al schrijvend de boel op een lijn proberen te krijgen, knutsel dingen aanbieden, meedenken en mee ontwerpen aan beschermingsmiddelen.
Kleine dingen kunnen ineens groter zijn dan ik had gedacht, zoals elkaar even een hart onder de riem steken. Niet alles wordt gezegd, maar wel gevoeld. Ontwerpen lijkt niet zo heel wezenlijk te zijn, of toch wel , maar dan in een heel andere vorm dan ik had gedacht: erbij betrokken zijn en iets doen is minstens zo wezenlijk als technische oplossingen aandragen.
Het “gewone “werk wordt bijna vergeten, maar is er nog wel degelijk. Landschapsmaquettes maken, dat lijkt even heel ver weg, maar moet straks wel weer verder. Mallen voor plastic recycling idem. Een berichtje dat de mal die ik had geleverd goed werkte was mooi, maar het viel me nauwlijks op.
Ondertussen blijkt hoe moeizaam het is om dingen helemaal alleen, afgezonderd te moeten doen. Online vergaderingen of niet, als ontwerper heb je feedback nodig, als kunstenaar voeding, indrukken, een uitlaatklep. En je bent ook een keer klaar met de tuin.
Er zijn ook leuke dingen: veel aandacht voor film, literatuur. Een herwaardering voor kunst in het algemeen. Dat kan geen kwaad na alle kaalslag afgelopen jaren.
Het is fijn, en helaas noodzakelijk, dat er hulp is, maar uiteindelijk is dat tijdelijk, een noodhulp, een overbrugging. Maar waarheen? Het kan nu allerlei kanten uit gaan, maar wat mij betreft is het toch altijd: dingen maken, ontwerpen, uitproberen. Ik ben benieuwd hoe dat de komende weken, maanden wellicht uit gaat pakken en wat er uit mijn handen gaat komen.
Tijd om eens terug te kijken en te beraden hoe verder te gaan. Pas op de plaats en diep inademen. Gelukkig kan er hier nog gefietst worden, het is prachtweer en deTankenberg is een mooie plek om heen te fietsen en even goed op de pedalen te gaan staan. Het zal wel iets met endorfinen te maken hebben.